برای دل تنگم...در آستانه ی میهمانی ات

میگفت:"مشکل اغلب ما آدم ها اینه که هر کدوممون توی گوشه ای از عالم دچار خود مرکز بینی محض شده ایم...!"

حالا که به حرف هایش فکر مکینم میبینم حرف جالبی زده بود، حداقل در مورد من که عموما صدق میکنه(متاسفانه!)، نگاهی که به 11 ماه گذشته از سال میندازم و فاصله ی این رمضان تا رمضان قبل را مرور میکنم، میبینم بخش عمده ای از افکار،رفتار،نیات و اعمالم را باید بریزم وسط حیاط خانه و همه را آتش بزنم،و خاکسترش را هم به باد دهم. اعمالی که نه به نام تو بود نه به یاد تو ونه برای رضای تو...

چقدر خواندم،نوشتم،گفتم، دیدم،شنیدم،خندیدم و گریه کردم، و در هیچ کدامشان حتی پرتویی از یادت حضور نداشت،اعمالی که پوچ پوچ بود،تمام شد و رفت.

در یک حساب خوش بینانه اگر قرار باشد حدود 60 سال به من فرصت زندگی کردن بدهی الان یک سوم عمرم تمام شده و من هنوز هم درکوچه پس کوچه های زندگی سردرگمم.

یک وقت هایی دلم میخواهد تا اینجای زندگی ام را بیخیال شوم  و همه چیز را از اول شروع کنم از صفر،میخواهم این بار نقشه ی راه و مسیر زندگی ام را براساس نداهای فطری ام و تنها برمدار عشق تو تنظیم کنم و زین پس گوش کر حواله کنم به نداهای شلوغ بیرون، میخواهم....

خدایا اصولا در زندگی خراب کردن ها را خودم بلدم اما چگونه ساختن را....شاید هم هنوز جرئش را پیدا نکرده ام...نمیدانم...خدایا پناه میبرم به تو از شر خودم...وامیدم تنها به این ماه میهمانی توست.

خدا....  

 

پینوشت: 

آی قایقران از شب اول رمضان المبارک تا شب قدر هرشب دقایقی از دیگران فاصله بگیر، برو گوشه ای بنشین و به سرنوشت ساز ترین پرسش ها و مقوله های زندگی ات فکر کن،ببین اصلا قبله ی قلبت کجاست؟ حب و بغض هایت چه سمت وسویی دارد؟ کجا ایستاده ای؟چه کار کردی؟چه میکنی و چه خواهی کرد؟ اصلا با خودت چند چندی؟!

سوال و جواب های درونی ات را بنویس. شب قدر که شد نوشته هایت را بخوان،خودت را مرور کن و آن وقت عزم کن برای خودسازی تو تدبیر کن و ما بقی را واگذار به تقدیر او.