حکایت دهه شصتی ها....

میگفت ما دهه شصتی ها خوش بخت ترین آدم های روی زمین بوده و هستیم، میگی نه خودت قضاوت کن:

اول از همه این که از بدو تولد با بحران کمبود پوشک وشیر خشک مواجه شدیم و معنای سهمیه بندی رو ازهمون ابتدا به وضوح  درک کردیم. در نتیجه آماده ترین افراد جامعه برای هدفمند شدن یارانه ها و مواجهه با بحران های اقتصادی جامعه بوده و هستیم.

دوران مدرسمون که رسید توی کلاس های شونصد نفری درس میخوندیم، طوری که تا معلم میومد حضور غیاب کنه و اسم همه رو بخونه یک ساعت ونیم کلاس تموم شده بود و دیگه فرصت درس پرسیدن نبود.

عده ای از ما دهه شصتی ها در همان اوان جوانی پشت سد کنکور گیر کردیم و با غول بی شاخ و دم کنکور دست و پنجه نرم کردیم لذا توی این روزها سروکله زدن با غول های تورم ، بیکاری ، مسکن و... برامون راحت تر از شماهاست.

بش گفتم: تازه خبر نداری پیش بینی ها نشون داده شما دهه شصتی ها عمر زیادی هم میکنید. از اونجا که بچه های دهه شصتی همه باهم به دنیا اومدند و باهم بزرگ شدند پس قاعدتا باهم، هم میخواند بمیرند و چون حضرت عزرائیل فرصت قبض روح کردن این همه آدم رو یکجا نداره ، شما دهه شصتی ها خواسته یا ناخواسته باید  چند سالی رو در وقت اضافه سپری کنید.

پینوشت:

یکی از علاقه مندی های دوران کودکی من این بال هایی بود  که تو نقاشی ها و برنامه کودک ها فرشته ها باش پرواز میکردند.(البته با دیدن طرح جلد شماره  قبل نشریه ی آرمان به این نتیجه رسیدم  هنوز هم هستند کسانی که  رویای بال و پرواز و... را در سر میپرورانند) خلاصه این که خواهشا دوستان دهه شصتی اگه زود تر از ما رفتن اون دنیا برای ما دهه هفتادی هم بال نگه دارند تا ماهم طعم پرواز رو بچشیم!