ببند بار سفر را که یار نزدیک است

 دوباره شهر پر از شور و شوق و شیدایی است

دوباره حال همه عاشقان تماشایی است

که فصل پر زدن از انزوای تنهایی است

سفر حکایت یک اتفاق رویایی است

ببند بار سفر را که یار نزدیک است

طلوع صبح شب انتظار نزدیک است

ببین که قفل قفس را شکسته، می آیند

کبوتران حرم دسته دسته می آیند

چو موج از همه سو دلشکسته می آیند

غریب، از نفس افتاده، خسته می آیند

که باز بعد چهل شب، کنار او باشند

شبیه حضرت زینب کنار او باشند

تمام پشت سر جابر ابن عبدلله

چه عاشقانه قدم می زنند در این راه

از اشتیاق حرم راه می شود کوتاه

هر آنکه خواهد از این جام عشق، بسم الله

که این پیاده روی برترین عزاداری است

قسم به نور، که این ابتدای بیداری است

***

دوباره حال من و شعر می شود مبهم

دلی که دست خودم نیست می شود کم کم-

در آرزوی حرم غرق در غم و ماتم

اگر اجازه دهد زائرش شوم، من هم-

«غروب در نفس تنگ جاده خواهم رفت

پیاده آمده بودم، پیاده خواهم رفت» 

 چه طور و چگونه اش را خودم هم هنوز نفهمیده ام

اما اگر این روز ها قسمت شد و قدم هایم به بین الحرمین کربلا رسید

سلامتان را خواهم رساند؛ باشد که به حرمت سلام، سلام رسان را در حریم حرم بپذیرند.

عاجزانه و ملتمسانه طلب حلالیت میکنم از همه ی آن هایی که حقی بر گردنم دارند؛

و همه ی آن هایی که با کژ رفتاری ها و کژ گفتاری ها و ندانم کاری هایم موجبات آزردگی خاطرشان را فراهم کردم.

حلال کنید، دعاکنید، دعاگویتان خواهم بود.

یا حسین(ع)