چند خط روضه !

انگار دیگر برایمان عادی شده است دیدن صحنه های جنگ و قتل عام 

دیگر حتی نه بغض میکنیم، نه اشک میریزیم،نه قلبمان تیر میکشد

نهایتا هم اگر خدایی نکرده  وجدانمان درد بگیرد، سری به نشانه ی افسوس تکان میدهیم و تمام.

شما را میکشند و قطعه قطعه میکنند

و من مسلمان پر مدعا، بدون ذره ای دغدغه روال عادی زندگی ام را طی میکنم

و تازه گاه گاهی هم از سر سرخوشی  زیاد،غم نداشته های کوچکم را میخورم...

---

آی قایقران:

من یقین دارم یکجای سبک و سیاق و شیوه ی این نوع زندگی کردنت لنگ میزند.

یک سیکل معیوب

یک حرکت مسخره و تکراری

 تلاش و تکاپو و هزینه کردن عمر و جوانی و... برای چه؟

مال و منصب و جایگاه اجتماعی بهتر؟

غیر این است؟

خواهشا حرف از اخلاص و رفع و رجوع درد جامعه و این های نزن که  بدجور خنده ام میگیرد

اصلن تو هم مثل همه،نقشه ی  این جاده های از پیش طراحی شده را طی کن ببینم کجای دنیا را میگیری...

---

اللّهُمَّ إنّا نَشْکو إلَیْک فَقْدَ نَبِیِّنا، وَغَیْبَةَ وَلِیِّنا، وَکثْرَةَ عَدُوِّنا، وَقِلَّةَ عَدَدِنا، وَشِدّةَ الْفِتَنِ بِنا، وَتَظاهُرَ الزَّمانِ عَلَیْنا...

خدایا جان... شرمنده اما من واقعا واقعا واقعا شکایت دارم آ...