گوشه ای از دفتر خاطراتم

خوابم نمی آید،می آیم و روی صندلی های جلوی موکب مینشینم و غرق میشوم در حال و هوای سیل جمعیت، امشب هم طبق عادت معمول، سرم را روبه آسمان بلند میکنم و چشم میدوزم به ماه تنهای آسمان

اما این بار یاد شب های تنهایی زینب(س) و بی پناهی دخترکان حسین(ع) است که در ذهنت تداعی میشود، غم تنهایی و غربت آل الله است....بغض میکنی و باخودت میگویی لابد سکینه هم آنگاه که در این مسیر قدم میزد گاه گاهی چشمش را به آسمان می دوخت، بغض میکرد یاد پدر و عمو و برادران آتش به جان و دلش می انداخت، بی تابش میکرد...گوش کن، ماه تنهای آسمان گواهی میدهد همه را...

اما قایقران تو چه میفهمی حجم تنهایی و غربت این راه را، قدم به قدم، موکب به موکب، این همه عشق این همه شور این همه عاطفه که نثارت میکنند...

سکوت میکنی و باز به آسمان خیره میشوی، و در همین حال صدای میثم مطیعی دارد در گوشت نجوا میکند:"دنیا همیشه دارد از کربلا نشانی، ای دل خدا کند تا بر عهد خود بمانی. دنیا فریب و رنگ است تا جا بمانی از او، اما تو می توانی،خود را شکسته بسته تا کربلا رسانی..."